Vandaag was de laatste sessie van de psycho-educatie groep, en terwijl ik hier zit na te denken over alles wat ik de afgelopen weken heb geleerd, voel ik me alsof ik een reis heb gemaakt naar een dieper begrip van mezelf. De sessies hebben me echt geholpen om in te zien dat de uitdagingen waar ik al zo lang mee worstel niet zomaar willekeurig zijn, maar voortkomen uit hoe mijn brein werkt.

Een van de grootste inzichten die ik heb opgedaan, is hoe mijn centrale coherentie verschilt van die van anderen. Ik heb ontdekt dat mijn neiging om me te verliezen in details vaak betekent dat ik het bredere plaatje niet altijd zie. Dit verklaart waarom ik me soms overweldigd voel door alledaagse situaties, en waarom ik zo'n sterke voorkeur heb voor voorspelbaarheid en routine. Het is niet dat ik niet wil veranderen of flexibel zijn, maar dat het simpelweg moeilijker voor me is om alles bij elkaar te brengen zonder vast te lopen in de kleine dingen.

Daarnaast heb ik ook veel geleerd over mijn executieve functies en hoe deze invloed hebben op mijn dagelijks leven. Het was confronterend om te erkennen dat ik vaak moeite heb met het plannen, organiseren en het schakelen tussen taken. Dit heeft me altijd gefrustreerd, vooral omdat het zo'n invloed heeft op mijn productiviteit en gevoel van controle. Maar nu ik begrijp waar deze uitdagingen vandaan komen, kan ik hopelijk meer compassie voor mezelf hebben en manieren vinden om hier beter mee om te gaan.

Misschien het meest onthullende was het besef van de beperkingen in mijn Theory of Mind. Ik realiseerde me dat ik vaak worstel om het perspectief van anderen te begrijpen, en dat dit een grote rol speelt in de sociale onzekerheden die ik ervaar. Het letterlijk nemen van taal en het missen van subtiele signalen zijn geen tekorten, maar kenmerken van hoe mijn brein functioneert. Het is een opluchting om te weten dat dit niet iets is wat ik ‘verkeerd’ doe, maar eerder een verschil in hoe ik de wereld om me heen ervaar.

Nu de psycho-educatie groep is geëindigd, merk ik dat er een gevoel van leegte ontstaat, een soort zwart gat waarin ik dreig te vallen. Deze sessies gaven me niet alleen inzicht, maar ook structuur en een gevoel van verbondenheid met anderen die dezelfde uitdagingen delen. Het idee dat ik nu weer op mezelf aangewezen ben, voelt beangstigend. Ik vraag me af hoe ik zonder die wekelijkse ontmoetingen verder moet.

Maar ondanks dat zwarte gat dat nu op me wacht, weet ik dat ik deze reis niet voor niets heb gemaakt. Ik heb nu een aantal tools en kennis om verder te gaan, om te blijven leren en groeien, zelfs als het moeilijk is. Deze afsluiting is misschien eng, maar het is ook een nieuw begin, een kans om al deze inzichten in mijn leven te integreren en om op mijn eigen manier mijn weg te vinden.