Oké, daar stond ik dan, klaar om de deur uit te gaan. De fietsbanden netjes opgepompt, de zon die al vrolijk naar binnen scheen, en een dag vol hersengymnastiek met Roos in het vooruitzicht. Maar natuurlijk, het universum had andere plannen voor mij. Ring, ring, en weg waren mijn plannen – Roos lag ziek op bed. Daar ging mijn productieve dag, verdampt als mist voor de zon.

Dus, wat doe je dan? Precies, je gaat naar de huisarts, want misschien hadden ze daar wel nieuws over mijn autisme-indicatie. Maar natuurlijk, de brief was nog steeds nergens te bekennen. Verdwaald in de post, of misschien op een spannend avontuur in het land van de bureaucratie.

En dan die eeuwige verwarring tussen Pit Baarn en de huisarts – wie doet nu eigenlijk wat? Het voelt alsof ze een potje 'wie stuurt wie naar waar' aan het spelen zijn, en ik ben de bal. Jessica zegt dit, de huisarts zegt dat... Waarom maken ze niet gewoon een groepsapp aan en vechten ze het daar uit?

Maar goed, het leven gaat door en ik ook. Ik blijf hopen op een dag waarop alles op z'n plek valt, de communicatie soepel loopt en ik weer verder kan met mijn sessies met Roos. Tot die tijd blijf ik maar rondjes fietsen in de wachtkamer van het leven, wachtend op dat groene licht.